sábado, 17 de maio de 2008

Poesía fronte á iñorancia

DEITADO FRENTE AO MAR

Lingua proletaria do meu pobo

eu faloa porque si, porque me gusta

porque me peta e quero e dame a gana

porque me sae de dentro, alá do fondo

dunha tristura aceda que me abrangue

ó ver tantos patufos desleigados,

pequenos mequetrefes sen raíces

que ó pór a garabata xa non saben

afirmarse no amor dos devanceiros,

fala-la fala nai,

a fala dos abós que temos mortos,

e ser, co rostro erguido,

mariñeiros, labregos da linguaxe,

remo e arado, proa e rella sempre.

Eu faloa porque si, porque me gusta

e quero estar cos meus, coa xente que sufren longo

unha historia contada noutra lingua.

Non falo prós soberbios,

non falo prós ruíns e poderosos,

non falo prós finchados,

non falo prós estupidos,

non falo prós valeiros,

que falo prós que aguantan rexamente

mentiras e inxusticias de cotío;

prós que súan e choranun pranto cotián de volvoretas,

de lume e vento sobre os ollos núos.

Eu non podo arredar as miñas verbas de

tódolos que sufren neste mundo.

E ti vives no mundo, terra miña,

berce da miña estirpe,

Galicia, doce mágoa das Españas,

deitada rente ó mar, ise camiño...

Longa noite de pedra - Celso Emilio Ferreiro

Blogues pola lingua

Nenhum comentário: